Detektywi Hobbes i Jonesy doprowadzają do aresztowania seryjnego mordercy. Są świadkami jego egzekucji. Kilka dni później jadą na miejsce kolejnej zbrodni. Orientują się, że nowy zabójca działa tak samo jak stracony przestępca. Reżyseria Gregory Hoblit Scenariusz Aktorzy Denzel Washington, John Goodman, Donald Sutherland 11 osób lubi 4 osoby chcą obejrzeć. obejrzy Detektywi Hobbes i Jonesy doprowadzają do aresztowania seryjnego mordercy. Są świadkami jego egzekucji. Kilka dni później jadą na miejsce kolejnej zbrodni. Orientują się, że nowy zabójca działa tak samo jak stracony przestępca. Alpinus Gatunek Dramat, Kryminał, Thriller, Fantasy Słowa kluczowe zemsta, więzienie, morderstwo, policja zobacz więcej Premiera 1998-01-16 (świat) Wytwórnia Turner Pictures (I)Atlas Entertainment Kraj produkcji USA Wiek od 12 lat Czas trwania 124 minut Nie mamy jeszcze recenzji do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Nie mamy jeszcze recenzji użytkowników do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji o filmie. Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu:
Ksiązka W sieci zła napisanej przez Wendy James. W sieci zła to Kryminał, sensacja, thriller wydany w 2020 roku. Zobacz recenzje i opinie naszych użytkowników o tej książce.Zakaz kupowania opinii w internecie Fałszywi klienci recenzują dane produkty w internecie na zlecenie firm. To bardzo częste zjawisko, które w wielu przypadkach powoduje, że konsumenci po zakupie produktu są rozczarowani. Dlaczego? Zbyt naiwnie podchodzą do wystawianych recenzji. Trudno się temu dziwić, skoro jedna firma potrafi wykupić nawet kilkadziesiąt fałszywych opinii. Podobnie wygląda sytuacja w przypadku recenzji książek. Wydawnictwo wykupuje wiele nieprawdziwych recenzji, które rzekomo mają być szczerą oceną czytelników. Zasada jest prosta: ma być po prostu sprzedaż. Firmy decydują się także prosić o pomoc popularne osoby np. celebrytów, czy influencerów. Ci zaś tworzą post w formie pisemnej bądź wideo zaznaczając przy tym, że jest to post sponsorowany. Zdarza się jednak, że taka informacja w ogóle się nie pojawia. Pieniądze to nie wszystko - Rafał Baniak Ustawa o recenzjach konsumentów w internecie. Będą one bardziej autentyczne Dyrektywa unijna Omnibus będzie polegać na wpisywaniu na czarną listę nieuczciwych praktyk rynkowych. Aby opublikować opinię będzie trzeba rzeczywiście nabyć dany produkt i być zalogowanym na swoje konto w sklepie online. Sklep bądź sprzedawca będzie musiał powiadamiać swoich klientów, że wystawiane opinie są wiarygodne. W przypadku negatywnych opinii, sprzedawca będzie miał możliwość ich usunięcia, szczególnie jeśli zawierają one niecenzuralne, obraźliwe słowa. Platformy takie jak Allegro, Amazon czy Shopee będą musiały pokazywać, które oferty sprzedawcy opłacili, w celu znalezienia się wyżej w wyszukiwarce. Napiszesz w internecie nieprawdziwą opinie, dostaniesz karę w wysokości do 10 proc. obrotu Za niedostosowanie się do przepisów Omnibusa może grozić nawet 2 mln zł kary dla założyciela sklepu, lub kara do 10 proc. obrotu przedsiębiorcy, nałożona przez UOKiK. Przepisy obowiązują w całej UE od 28 maja 2022 r, jednak w Polsce nie ma ustawy, która wdrażałaby te zapisy. Projekt ustawy pojawił się już rok temu, 5 lipca 2021 r, a miesiąc później napłynęły ostatnie opinie do jej treści. 21 czerwca 2022 r. rząd przyjął projekt ustawy. Teraz trafił do Sejmu, a to oznacza, że ustawa najprawdopodobniej zostanie uchwalona nie wcześniej niż na jesieni br. Sonda Czy chętnie robisz zakupy online? Tak. To szybkie i wygodne rozwiązanie! Nie. Wolę robić osobiście w markecie.
Oglądaj już teraz W sieci zła na filser.cc bez opłat w najlepszej jakości. Filmy i seriale online za darmo, bez reklam. Szkoła podstawowa Klasy IV-VIII Godzina wychowawcza Autor: Ewa Chłód Co uzyskasz po lekcji: Poznasz samego siebie Ocenisz poziom swoich wewnętrznych emocji Zrobisz pracę „coś z niczego” Pozbędziesz się złych emocji Wprowadzenie: 1. Co widzisz na zdjęciu? Jakie budzi w Tobie emocje? Samotność? Lęk? Strach? Złość? Zastanów się…spróbuj wyobrazić sobie tą emocje. Jaki ma kształt, kolor…może zapach…pomyśl, z czym Ci się kojarzy…może przybiera dokładne kształty… Fot. iStock/borchee 2. Włącz wyciszającą muzykę lub po prostu taką która pomaga Ci się zrelaksować… 3. Weź kredki, flamastry, kartkę…narysuj swoja emocje, swój lek, krzyk, niezadowolenie lub samotność… Może mieć kształt, kolor…lub być po prostu połączeniem różnych figur lub kresek. 4. Teraz myśl o swoim obrazku, o bólu, który narysowałeś lub o innej złej emocji, targając ją na strzępy pozbądź się go ze swojego serca, głowy, organizmu… 5. Następnie pomyśl, że jesteś kreatorem swojego życia, możesz zmienić wszystko w sobie…i wokół siebie… Dzisiaj Twoje, życie jest tylko „smutnymi kawałkami papieru”…ale jutro…???!!! Spróbuj z potarganych fragmentów stworzyć coś, co jest ładne, dobre, przyjemne… może mieć kształt, lub być tylko miłą plamą… coś nowego… Mi się udało!!! Tobie też się uda… Powodzenia!!! Życie zawsze można zmienić… Pamiętaj!!! Trzeba tylko chcieć…. Informacja dla nauczyciela: Uczeń pozna samego siebie poprzez własne emocje. Uczeń dzięki tej lekcji będzie wiedział, jak poradzić sobie z kumulacją emocji, szczególnie w trudnych dla niego chwilach. Kształtowanie postaw poprzez wielokierunkowe działania skoncentrowane na radzeniu sobie z emocjami. Przygotowane na licencji CC-BY-NC Read more articlesHow to Sell Drugs Online (Fast) 2019 | Maturity Rating: TV-MA | 3 Seasons | Comedies. To win back his ex-girlfriend, a nerdy teen starts selling ecstasy online out of his bedroom -- and becomes one of Europe's biggest dealers. Starring: Maximilian Mundt, Danilo Kamperidis, Lena Klenke.
2. „Ta witryna jest nieosiągalna” lub „Niestety, nie udało się odnaleźć tej strony” – dlaczego otrzymuję taki komunikat mimo opłaconej domeny? 2.1. Nieaktywne serwery DNS operatora technicznego. 2.2. Nieopłacony hosting. 2.3. Filtr w aplikacji antywirusowej lub sieciowej. 2.4.PROLOGMogło być o wiele gorzej. Beth trzyma się kurczowo tej myśli. Nadal głęboko wierzy, że szklanka jest zawsze do połowy pełna, chociaż ostatnio przychodzi jej to z pewnym wysiłkiem. To wszystko mogło się przecież zdarzyć w New Jersey. Nienawidzi myśli, co by było, gdyby nie wrócili do Australii. A jakże, potrafi sobie wyobrazić, że nawet w elitarnej atmosferze miasteczka leżącego w Garden State, jak często nazywa się stan New Jersey – zamożnego, zamieszkanego przez klasę średnią, w przeważającej mierze liberalnego – cała sytuacja zyskałaby o wiele większy rozgłos. Nie dałoby się stłamsić ani ugasić tego pożaru. Nie byłoby żadnych starych znajomości, na których można by się oprzeć, żadnych wyświadczonych niegdyś przysług, na które można by się powołać, żadnego sposobu, żeby wyciszyć sytuację. W swoich najgorszych koszmarach nocnych widziała rozkręcony na całego medialny cyrk ze sprawcą i ofiarą w świetle jupiterów oraz historią nagłośnioną w setkach gazet. Ekspertów psychologii dziecka zaproszonych do popularnych talk show emitowanych w najlepszym czasie antenowym, którzy rozprawiają o możliwych następstwach i wygłaszają fachowe, wnikliwe spostrzeżenia na temat tego przypadku, dyskutując na wszystkie możliwe tematy, począwszy od żałosnej kondycji współczesnego dzieciństwa aż po zgubny wpływ Internetu, od wzrostu liczby przypadków narcyzmu złośliwego i socjopatii po nieodpowiedzialne, nazbyt pobłażliwe rodzicielstwo. A ich styl rodzicielstwa, jej styl rodzicielstwa – to dopiero byłby gorący temat. Rodzina Beth zostałaby prześwietlona na wylot. Już sobie wyobraża te wywiady – czyż nie oglądała ich w tylu innych przypadkach? – z tak zwanymi „przyjaciółmi rodziny”, nauczycielami, trenerami, ludźmi, którzy obsługiwali ją w sklepie spożywczym, a nawet z jej fryzjerem. Zawsze byli jacyś dziwni, powiedzieliby. Rodzice zapewniali tej dziewczynce wszystko, byli na każde skinienie. Nie doceniała tego, nie rozróżniała dobra od zła. Zadawaliby pytanie, które sama sobie zadawała nadaremnie: Jak do tego doszło? Co poszło nie tak?Wyobraża sobie tę społeczną agitację na rzecz zmiany prawa – a nawet petycje – żeby się upewnić, że zarówno dziecko, jak i rodzice zostaną oskarżeni, osądzeni i ukarani. Zostaliby zmuszeni do wysłuchania podniosłych wypowiedzi jakiejś osoby publicznej – powiedzmy, senatora albo sędziego sądu okręgowego – w której zapewniałaby przerażone, zbulwersowane społeczeństwo, że niezależnie od ostatecznego wyniku sprawa zostanie potraktowana poważnie, a dochodzenie przeprowadzone w majestacie prawa. Beth widzi przed oczami, przerażona już samym wytworem swojej rozpalonej wyobraźni, tłum, który zebrałby się przed drzwiami jej domu po tym, jak ujawniono by publicznie ich imiona i nazwiska. Dziennikarze, zatroskani mieszkańcy, ciekawscy przechodnie – zachowywaliby się stosunkowo łagodnie – ale potem pojawiliby się ci najbardziej toksyczni – stuknięci członkowie samoobrony obywatelskiej ze swoimi plakatami i transparentami wzywającymi do natychmiastowego przywrócenia kary śmierci dla nieletnich. A do tego jeszcze świat wirtualny. Och, to byłby prawdziwy koszmar – te linki, komentarze, niekończący się zalew opinii bez żadnej cenzury. Być może tożsamość sieciowa Beth zostałaby rozszyfrowana, a grupa czytelników jej bloga – jej oazy spokoju – wciągnięta w to bagno. W końcu miałaby wystarczającą liczbę odsłon, żeby pomyśleć o pozyskaniu sponsorów, a może nawet założyłaby konto na Twitterze – tyle tylko, że wszystko to działoby się z niewłaściwych pobudek. W Australii te sprawy traktuje się ostrożniej – w bardziej cywilizowany sposób, jakby powiedziała jej matka, czego zresztą nie omieszkała zrobić. Tutaj to wszystko zostało niezupełnie zamiecione pod dywan, ale zachowano daleko idącą dyskrecję, która będzie nadal obowiązywać. Wyciszenie sprawy – bo tak to trzeba nazwać – nastąpiło w równym stopniu przez wzgląd na dobro Sophie, jak i Charlotte. Który rodzic chciałby, żeby szczegóły takiego czynu kładły się cieniem na przyszłości jego dziecka? Postrzegając nieco subiektywnie tę pozorną troskę i współczucie, Beth podejrzewa, że kryje się za nimi także ocena – które dziecko, poza tym z góry psychologicznie podejrzanym, poranionym emocjonalnie, przyznałoby się równie łatwo do takiej przemocy? Jeśli spojrzeć na to chłodno, realistycznie, czyż ten zdesperowany czyn Sophie nie jest dowodem braku równowagi psychicznej tego dziecka, podobnie jak dowodem okrucieństwa jej własnej córki?Beth doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że ta dyskrecja to jedynie dystyngowana uprzejmość, rozpadająca się fasada, tymczasowe zawieszenie. Prywatnie wiadomości rozejdą się lotem błyskawicy wśród społeczności szkoły i poza nią. Oczywiście wszyscy ludzie, których zna, oraz wielu innych, których nie zna, będą namiętnie dyskutować o tym, co się wydarzyło. Beth odczuwa wdzięczność – a właściwie coś daleko bardziej istotnego niż wdzięczność. Nie istnieje takie słowo, które wyraziłoby siłę jej uczuć w związku z tym, że Sophie nadal żyje. A wdzięczność za to, że Sophie żyje – z czego zdaje sobie sprawę – jest tym uczuciem, które powinno górować nad innymi emocjami – lękiem, złością, nadwrażliwością na krytykę – które próbują całkowicie ją pochłonąć. Powinna dziękować losowi w imieniu swoim (i wszystkich innych) za to, że to dziecko wciąż oddycha. Jednak pomimo tych pozytywnych aspektów – małych błogosławieństw – Beth z trudem przychodzi utrzymać swoje pozytywne nastawienie. Z miejsca, w którym teraz się znajduje, szklanka wygląda jednak na niepokojąco pustą. . jest Lizzy?Lizzy jest Australijką, byłą dziennikarką, obecnie matką dwójki dzieci i żoną „milczącego męża”, przeniesioną ze słonecznego wybrzeża Sydney – przez Gdzie indziej w Kandzie i Coś tam w Irlandii – w chłodniejszy klimat Gdzieś tam w USA. Właściwie podoba jej się to doświadczenie, nawet jeśli czuje się nieco zagubiona. Pisanie bloga jest dla Lizzy sposobem, żeby nie wyjść z wprawy i nie zatracić umiejętności komunikacyjnych. Poza tym trzyma ją przy zdrowych zmysłach. Potwór, którym straszą rodzice, robi psikusyOczywiście C. uparcie twierdzi, że jest już na tyle duża, że może sama robić psikusy. Za kilka tygodni skończy dwanaście lat. A dwunastolatka to już nastolatka, prawie dorosła. Stoimy na werandzie (gdzie zazwyczaj odbywają się liczne negocjacje na temat stawiania granic) i właśnie mamy przyłączyć się do niewielkiej grupki dzieciaków z sąsiedztwa, które wybierają się na przechadzkę po naszej podmiejskiej, wysadzanej drzewami ulicy, patrząc, co by tu rok temu Halloween było imprezą rodzinną – czasem dołączała do nas jakaś koleżanka ze szkoły, ale zazwyczaj bawiłyśmy się w naszym trio – C., jej starsza siostra L. i ja. D. zostaje w domu gotów udobruchać ewentualne demony słodyczami. Taki plan bardzo mi odpowiada – zawsze uważałam Halloween za nieco kłopotliwą i jedną z najdziwniejszych amerykańskich tradycji. Dlaczego ktoś miałby wysyłać swoje dzieci, całkiem same, w jedyną noc w roku, kiedy istnieje największe prawdopodobieństwo, że Usta Piekielne – jak nazywają je w mitologii Buffyverse[1] – będą otwarte na oścież? Poza tym, mówiąc szczerze, te dynie z wyszczerzonymi w uśmiechu zębami mnie przerażają. Pomarańczowa dyniowa poświata sprawia, że każdy dom, nawet mój własny, wygląda jakoś tak bardziej złowrogo. Jednak w tym roku jest inaczej – L. straszy ze swoją przyjaciółką, a C. i ja postanowiłyśmy przyłączyć się do dzieci z sąsiedztwa. Ten rok różni się także pod innymi względami. Zamiast standardowego, wymuskanego kostiumu zaakceptowanego przez rodziców C. wykonała samodzielnie strój na Halloween. Przebrała się za zombie, co oznacza, że ma twarz pomalowaną na biało, wciąż pełne życia oczy podkreślone czarną kredką, a na skroni i wokół ust przerażająco realistyczne, krwistoczerwone otwarte rany. C. przedstawia sobą dość przerażający widok. – To słabe, że idziesz – stwierdza. – Wszyscy wybierają się bez rodziców. Jak co roku. I jakoś żyją. – Jeszcze – odpowiadam ponuro, usilnie próbując nie myśleć o tych wszystkich możliwych okolicznościach, które sprawiłyby, że jednak już by nie żyli. C. posyła mi mordercze spojrzenie (faktycznie ma ograniczony zakres wyrażania emocji), po czym głośno tupiąc, schodzi po schodach i wychodzi na zewnątrz. Powoli ruszam za nią, ściskając w dłoni wiaderko w kształcie dyni, opaskę na włosy z diabelskimi rogami i czerwony ogonek. Idę i jednocześnie szukam w Google’u w swoim telefonie odpowiedzi na pytanie, w jakim wieku dzieci mogą zacząć bawić się w straszenie bez nadzoru dorosłych. Jakaś matka ma podobne obawy jak ja i przyznaje się dobrowolnie on-line, że pozwoliła córce pójść samej na Halloween, ponieważ uznała, że mogłoby się okazać, że najgorszy potwór to właśnie nadopiekuńczy rodzic. Poza tą wypowiedzią znajduję jeszcze kilka innych opinii, których nie biorę pod uwagę. Przełykam swój lęk. Kiedy dochodzę do C., która dołączyła do małego plemienia potworów zebranych w parku przy ulicy, jestem gotowa odpuścić. Jedna z moich sąsiadek, nauczycielka w podstawówce, matka trojga dzieci młodszych od C., czeka razem z nimi w półmroku. Ma podkoszulek ze świecącym szkieletem, a w uszach kolczyki w kształcie kapeluszy wiedźmy.– Idziesz razem z nimi? – pytam z nadzieją w głosie. – No coś ty. – Wygląda na zszokowaną. – Raczej by im się to nie spodobało. Rodzice za bardzo się przejmują. Kiwam głową, uśmiecham się niewyraźnie, przychodzą mi na myśl uprowadzenia, ciastka nafaszerowane LSD, pedofile, spluwy. – Tak się składa – odzywa się jej syn, chłopak w wieku około dziesięciu lat przebrany za Kapitana Amerykę – że niektórym dzieciom podczas Halloween naprawdę przydarzyły się makabryczne rzeczy.– Tak? – próbuję ukryć zainteresowanie w swoim głosie. – Mieliśmy w szkole napisać wypracowanie o znaczeniu Halloween i wtedy znalazłem fajową stronę o tych wszystkich morderstwach. Mnóstwo tego było – uśmiecha się z upiornym entuzjazmem. – Pewnego razu porwali dziewczyny i zastrzelili jednego dzieciaka. Ale najlepszy był ojciec, który otruł własne dziecko. Nafaszerował cyjankiem cukierki pudrowe w słomkach, ale tylko jego syn zmarł, chociaż właściwie o to mu chodziło, bo mógł wtedy dostać jego polisę na życie – Kapitan Ameryka z zadowoleniem wzrusza ramionami. Jego matka uśmiecha się promiennie. – Jackson po prostu uwielbia tę historię – mówi i z dumą głaszcze go po głowie. – W takim razie – stwierdza C., najwyraźniej utwierdzona tą wymianą zdań w swoim przekonaniu – nie idziesz z nami, prawda? Mogę iść sama? Mruczę coś pod nosem z niewyraźną miną. Matka Kapitana Ameryki macha radośnie. – No to już was nie ma. Bawcie się dobrze. – Posyła mi uśmiech, przechodzi na drugą stronę ulicy i znika w mroku. Czekam, aż – potykając się – wejdzie po schodach na oświetloną pomarańczowym światłem werandę, po czym przypinam ogonek do tylnej kieszeni dżinsów, wkładam diablą opaskę i ruszam z dyniowym wiaderkiem w dłoni. Rodzic-potwór? Istnieją gorsze przebrania. 52 ♥KOMENTARZE:@ZakotwiczonaNaAlasce pisze:Zawsze myślałam, że Piekielne Usta pojawiają się wtedy, kiedy dzieci zjadają te wszystkie słodycze :). @NiebieskaSue pisze:Obawiam się, że to koszmarne Halloween staje się wszechobecne w Australii. W zeszłym roku obrzucono nasz dom jajkami, ponieważ nie chcieliśmy się przyłączyć. To kolejny gwóźdź do trumny naszego wolnego i niezależnego narodu. Za kolejne pięćdziesiąt lat staniemy się pięćdziesiątym pierwszym stanem USA. @DziewczynaZIpanemy pisze:Halloween jest dla cieniasów. Powinniście zobaczyć, co dzieje się w Brazylii podczas Święta Zmarłych :). . lekcji cudownego dziecka, jak osiągnąć sukcesO MNIE: Jestem dziewczyną, która wie, jak zdobyć to, czego pragnie, i chce się tym z Wami podzielić :). Co jeszcze powinniście o mnie wiedzieć? Lekcja pierwsza: Słodka zemstaW pierwszej klasie szkoły podstawowej poznałam koleżankę M., która powiedziała, że mam piękne włosy, i przez tydzień dzieliła się ze mną ciastem. Każdego dnia bawiłyśmy się razem w czasie przerwy obiadowej, siadałyśmy w „naszym” miejscu na szkolnym dziedzińcu i przeglądałyśmy ulubione książki, udając, że umiemy czytać. Miała książeczkę zatytułowaną Brązowy niedźwiadku, brązowy niedźwiadku, co widzisz?, którą uważałam za najgłupszą historyjkę, jaką kiedykolwiek słyszałam. Moja książeczka nosiła tytuł Kto zje zielone jajka sadzone?. Nauczyłam się jej na pamięć i potrafiłam „czytać” tak jak mój tatuś. Koleżanka się zaśmiewała i powiedziała, że idzie mi lepiej niż nauczycielce. Oznajmiła też, że jestem najładniejszą i najinteligentniejszą dziewczynką w klasie i że chce zostać moją najlepszą przyjaciółką. Ale kiedy przyszłyśmy do szkoły po weekendzie, M. całkowicie mnie ignorowała. Podzieliła się swoim ciastem z inną dziewczynką. Obie usiadły w naszym ulubionym miejscu na szkolnym podwórku i naśmiewały się ze mnie, a ja siedziałam na ławce dla ofiar losu. Miałam zbyt duże zęby. Wyglądałam jak królik. Byłam brzydka i głupia. Nazajutrz, kiedy M. nie było w pobliżu, otworzyłam jej pudełko na lunch i wsunęłam w kanapkę psią kupę. Jaki z tego morał? Nie pozwalaj nikomu, żeby tobą manipulował. A jeśli tak się stanie – działaj. KOMENTARZE:@PRZYPADKOWACZYTELNICZKA pisze:Sądziłam, że napiszesz o jakimś filmie, a nie o kanapkach z psią kupą. Ale nieważne. Pisz dalej, Złotko!BETHWłaśnie usiadła wygodnie, żeby odpowiedzieć na komentarze do ostatniego postu na blogu – tego o mężach i romansach (nie żeby musiała kiedykolwiek martwić się z takiego powodu) – kiedy Dan zadzwonił do niej z nowiną. Bez żadnego uprzedzenia, bez ostrzeżenia: – Mam coś dla ciebie, Bethie – oznajmia głosem nieco niższym niż zwykle, pełnym złowieszczej powagi. – Wysyłają mnie do Newcastle. – Dan nie czeka na jej odpowiedź. – Była fuzja, a właściwie przejęcie systemu DRP, tego oprogramowania inżynieryjnego. Wiesz, tego, o którym ci opowiadałem. Zorganizowali to ci wspaniali młodzi goście tuż po uniwerku i rozpoczęli już kilka niezwykłych projektów. To będzie w Newie. Czyż to nie najwspanialsza wiadomość? – Dan mówi coraz szybciej, a w jego głosie słychać podekscytowanie, ale teraz zwalnia. – Nie mogło być lepiej, prawda? Wrócimy do domu, Bethie. – Słyszy w jego głosie ledwo skrywane błaganie. – Och. Newcastle. Nie Sydney? – Beth wie, że nie to chciałby usłyszeć, że nie to powinna była odpowiedzieć, ale to wszystko, na co ją stać. Zdaje sobie sprawę z tego, że Dan domyśli się, czego nie powiedziała na głos, a co naprawdę myśli: To twój dom, a nie mój. – Tak – głos Dana staje się drżący, bardziej ostrożny. – Wiem, że miałaś nadzieję, że będziemy mogli wrócić do Sydney, ale przecież to znowu nie tak daleko – zaledwie dwie godziny jazdy autostradą. Pociągiem ciut dłużej. Wiesz, że miasto bardzo się zmieniło, Bethie. Nie jest już taką przemysłową ruiną. Jest zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy dorastałem. Świat idzie do przodu. Będziemy mogli mieszkać blisko plaży, co w Sydney byłoby niewykonalne. To dobre miejsce, Beth. Sama mówiłaś, kiedy ostatnio odwiedziliśmy Australię, że Sydney jest zwariowane. Cały ten ruch uliczny, wszyscy ci ludzie. Będzie wspaniale, gdy dzieci będą mieszkały blisko... – Zawiesza głos, szybko zmienia taktykę. – Będą mieszkały blisko oceanu. – Wiem, co miał na myśli, a czego nie powiedział – że byłoby wspaniale, gdyby dzieci mieszkały blisko rodziny. Oczywiście chodziło o jego rodzinę, a nie jej. Beth bierze głęboki oddech, próbuje przybrać bardziej optymistyczny ton głosu i zadaje pytanie za milion dolarów: – To kiedy wyruszamy?Kolejną godzinę spędza na pisaniu, a następnie wyrzucaniu do kosza tego, co napisała, publikuje post na blogu o ich wyjeździe, celowo unikając zbyt intensywnego myślenia o tym, co tak naprawdę może oznaczać przeprowadzka do Newcastle, i trzymając na wodzy swoje rozczarowanie. Wie, że jej niezadowolenie jest nierozsądne, a w oczach Dana wręcz niewytłumaczalne. Rozmawiali na ten temat wiele razy i powiedziała, że chętnie pojedzie dokądkolwiek, jeśli tylko będzie to oznaczało powrót do domu, i że wcale nie musi to być Sydney. Wyobrażała sobie Perth, Melbourne, może nawet Adelajdę, ale nigdy nie przeszło jej przez myśl, że w grę mogłoby wchodzić Newcastle. I nawet nie niepokoiło ją Newcastle samo w sobie – w końcu to spore i na swój sposób piękne miasto – ale bliskość rodziny Dana, a szczególnie jego matki Margie. Niezależnie od tego, jak bardzo się starała, Beth nie mogła się pozbyć uczucia, że Margie jej nie akceptuje. Uczucia, że w jej opinii Beth nie jest najlepszą partią dla jej syna. Uczucia, że jest nieco zbyt drobnomieszczańska, po prywatnej szkole, z północy Sydney, że jest protestantką. Uczucia, że Beth w jakiś sposób ponosi odpowiedzialność za to, że Dan tak daleko się wyprowadził. „Gdyby nie ty i te twoje ambicje” – słyszy w głowie wyimaginowane oskarżenia – „Dan z przyjemnością zamieszkałby niedaleko swojej matki w Newcastle”. Margie skrzętnie skrywa niezadowolenie, Beth w zasadzie nie ma się do czego przyczepić – sporadycznie dostrzega szybko znikający z twarzy przelotny cień emocji, delikatnie kąśliwe słowa, które, gdyby później zastanowić się nad nimi, wydają się całkowicie pozbawione złośliwości. Może Margie jest nieświadoma swojego zachowania, a może nie jest ono skierowane przeciwko Beth. Być może bez względu na to, kim by ona była, Margie nigdy nie potrafiłaby wykrzesać z siebie odrobiny entuzjazmu wobec żony swojego jedynego nigdy nie mówiła o tym głośno. Jakże mogłaby narzekać, skoro jej własna matka nie wysilała się zbytnio, by ukryć swój brak akceptacji dla Dana? Jednak jakimś sposobem nie przywiązywała wagi do opinii swojej matki – brak akceptacji Francine ma charakter dość powszechny – swojej synowej też nie akceptuje. Margie to zupełnie inna historia. Margie – a przynajmniej tak wszyscy utrzymują – jest urocza. Ciepła, wspaniałomyślna, tolerancyjna – sól ziemi. Skoro Margie cię nie lubi, to zapewne nie jesteś wart tego, żeby w ogóle cię lubić. Jeśli Beth ma być w stosunku do siebie uczciwa, to musi przyznać, że nie tyle niepokoi ją sama perspektywa przebywania bliżej Margie, a to, co określa mianem „efektu Margie”. Tego poczucia, jakby Dan należał w nieco mniejszym stopniu do niej, do nich, kiedy przebywa w towarzystwie swojej matki. Poczucia, jakby ulegał, zgadzał się nie tyle z żądaniami Margie, ponieważ nikt nie śmiałby zarzucić jej, że jest roszczeniowa, ale z jej opiniami, jej wyobrażeniami na jego temat. Tego poczucia, że Dan niemalże przeprasza ją za swoją karierę zawodową, za swoje szerokie horyzonty, a przy okazji za swoją żonę i córki. Prawda jest taka, że w towarzystwie Margie Beth czuje się nieco zepchnięta na dalszy plan. Mimo wszystko powrót do Australii jest koniecznością – Beth rozpaczliwie chciała tam wrócić, zanim dziewczynki będą starsze, zanim nieodwołalnie staną się Amerykankami. Zanim relokacja będzie wiązała się ze zbyt dużą traumą, zbyt zakorzenionymi różnicami – bardziej widocznymi, im dłużej mieszkają w Stanach. Właściwie już zauważa, że to wszystko się dzieje. Dziewczynki oddalają się od niej, a ich doświadczenia z dzieciństwa, ich niepokoje, ich akcent tak bardzo różnią się od jej doświadczeń, jej niepokojów i jej akcentu. Wkrótce nadejdzie taki dzień, kiedy poczują się zawstydzone australijskością matki, i zrobią wszystko, żeby się od niej odciąć. Kiedy Beth jedzie odebrać dziewczynki ze szkoły, zaczynają do niej docierać wszystkie pozytywne aspekty ich rychłego powrotu do ojczyzny i rozwiewają się jej początkowe obawy. Niecierpliwie przebiera nogami na szkolnym dziedzińcu i nie może już się doczekać, żeby im o tym powiedzieć. Tak bardzo chce się podzielić nowinami, że zwierza się jednej z matek, właściwie tylko znajomej, która nie należy do kręgu jej przyjaciół. – Wyjeżdżacie do Australii? – Ta kobieta, Karen, pyta lekko spanikowanym głosem. – Jesteś pewna, że to dobra wiadomość? – Wciąż wydaje się trochę niepewna, kiedy Beth ze śmiechem zapewnia ją, że powrót do Australii to zdecydowanie dobra wiadomość i że przecież nie wracają do życia w ubóstwie, ale do domu, rodziny i sporych wygód w cywilizowanym i pięknym mieście na wybrzeżu. – Och, Janey będzie zrozpaczona – mówi Karen. – Nie wiem, co ona pocznie bez Charlie. Nie wiem, co zrobią pozostałe dziewczynki. Ona ma w sobie taką moc, wiesz. Będą zdruzgotane. A co twoje dziewczynki o tym myślą?Beth musi przyznać z niejakim poczuciem winy, że dziewczynki o niczym nie wiedzą, że sama dopiero się o tym dowiedziała. Karen w ledwie widoczny sposób wydyma usta – nie było jasne, czy daje tym wyraz swoim obawom czy też dezaprobacie – ale nie powiedziała nic więcej, zaabsorbowana hałaśliwym pojawieniem się swoich bliźniaków. Wciągnięte nagle w wir dziecięcych żądań i pragnień obie kobiety kończą rozmowę w sposób charakterystyczny dla szkolnego podwórka, bez pożegnań i przeprosin, których nikt nie oferuje ani nikt nie oczekuje. Dziewczynki Beth nadchodzą chwilę później. Pierwsza Lucy, radosna, ale gotowa na powrót do domu. Charlie pojawia się później, z większym ociąganiem. Jak zawsze jest otoczona wianuszkiem przyjaciółek, od których jednak się uwalnia, zmierzając w kierunku matki, idzie powoli, woła przez ramię, uśmiecha się i chichocze, niechętna, by zakończyć konwersację. Natychmiast zaczyna gorączkowo błagać, żeby cztery, a może nawet pięć jej najlepszych przyjaciółek mogło przyjść do niej na noc w weekend – ignorując starszą siostrę, która próbuje pierwsza porozmawiać z mamą. – Proszę, mamo – kontynuuje Charlie. – Jeszcze nie jestem zdecydowana, czy zaprosić Stellę albo Carly, ale na pewno przyjdą Evie, Liza, Belle i Rosie... – Tymczasem Beth jest niecierpliwa, przepełniona chęcią podzielenia się swoimi nowinami i ucisza dziewczynki, przyciągając je do siebie. – Zaczekaj, Charlie. Mam wam coś ważnego do powiedzenia. – Lucy wygląda na zaintrygowaną, ale Charlie wydyma usta. – Och, mamo, ale ta impreza z nocowaniem jest naprawdę ważna. Muszę teraz wiedzieć. Planowałam...Beth jej przerywa. – Mam dla was wspaniałą wiadomość, dziewczynki. – W końcu przyciągnęła ich uwagę. – Wracamy do domu, do Australii. – Lucy przez chwilę wygląda na zaskoczoną, ale potem, jakby wyczuwając radość swojej matki, uśmiecha się szeroko, ściska rękę Beth i wyrzuca z siebie rozradowane tak! Jednak Charlie to zupełnie inna historia. Jej twarz, przez chwilę pozbawiona wyrazu, w okamgnieniu staje się nachmurzona. Jej oczy się zwężają i dziewczynka wpatruje się w matkę.– Właściwie to twój dom, mamo – podkreśla ostatnie dwie sylaby – a nie mój. Nawet się tam nie urodziłam. Mój dom jest tutaj. – Wyrzuca z siebie te słowa, a jej głos nagle staje się ostry, po czym zamyka buzię na kłódkę i się odwraca, odpychając rękę matki. Nie zwracając najmniejszej uwagi na rozbawione spojrzenia koleżanek i kolegów z klasy, Charlie maszeruje przez szkolny dziedziniec, wychodzi przez bramę i wyrusza do nieodległego domu. Beth i Lucy ruszają w ślad za nią przygnębione, a całe ich początkowe podekscytowanie przygasa. Beth usiłuje zareagować na wyraźne starania Lucy, która próbuje poprawić jej nastrój, ale tego poczucia winy nie da się zagłuszyć. Powinna była przekazać te nowiny w inny sposób, łagodnie i na osobności. Powinna była wziąć pod uwagę możliwe skutki. Powinna była zaczekać. Powinna była wiedzieć. Wyjątkowo tego dnia dziewczynki nie mają żadnych zajęć popołudniowych, więc kiedy docierają do domu, Charlie idzie prosto do swojego pokoju i zatrzaskuje za sobą drzwi. Nie wychodzi stamtąd aż do kolacji pomimo pełnego niepokoju pukania Beth i jej usilnych prób udobruchania córki. – Upiekłam ciasteczka. Skarbie?– Odejdź, mamo.– Ale Charlie...– Po prostu idź sobie. W końcu wysyła Lucy, żeby sprawdziła, co się dzieje. – Charlie czuje się dobrze – starsza córka zdaje relację po tym, jak przez dobre dziesięć minut siedziała zamknięta w pokoju z siostrą. – Po prostu jest przygnębiona tym, że ma stąd wyjechać. – Wzrusza ramionami. – Przejdzie jej. – A jak ty się czujesz, Lucy? – Beth uświadamia sobie ze ściśniętym sercem, że tak bardzo zmartwiła się reakcją Charlie, że nie pomyślała o uczuciach Lucy. Przychodzi jej na myśl, że spokojne zachowanie starszej córki może być pozorne. Lucy posyła jej dziarski uśmiech. – Ach, sama nie wiem. Tak naprawdę chyba nie chcę stąd wyjeżdżać. Będzie mi brakowało... – Robi ruch ręką, jakby chciała w nim zawrzeć wszystko, całe swoje życie, domyśla się Beth. – Lubię to miejsce, ale ten wyjazd zawsze wisiał w powietrzu, prawda? Często o tym wspominaliście. Wobec tego nie ma sensu narzekać, tak? – Uśmiech Lucy w okamgnieniu znika. Muska policzek dłonią, ocierając zabłąkaną łzę. Beth czuje, jak jej serce zamiera, obejmuje ramieniem córkę. – Boże, jakie ty masz dobre serce, Lucy. Powinnam była wiedzieć, że to będzie dla ciebie trudne. Byłam taka podekscytowana, że nie pomyślałam...– Czy naprawdę jesteś podekscytowana, mamo? Myślałam, że chciałaś wrócić do Sydney. Newcastle jest całkiem inne. Beth docenia pełne uważności niedopowiedzenie swojej córki. – Wiem. To nie Sydney. Jednak, kiedy się nad tym zastanowić, chyba nie różni się tak bardzo od Sydney, w którym dorastałam. Sydney jest teraz ogromnym miastem. O wiele większym niż to, w którym obecnie mieszkamy. I bardzo hałaśliwym. Drogim. Newcastle ma trochę bardziej małomiasteczkowy charakter, a jednocześnie do wielkiego miasta można się szybko dostać pociągiem. Podobnie jak tutaj. – Beth zdaje sobie sprawę z tego, że w równym stopniu przekonuje Lucy, co samą siebie. – Ale ono jest tak...– Jakie?– Sama już nie wiem. Newcastle nigdy nie było miejscem, w którym mieliśmy zamieszkać. Tam, gdzie mieszka babcia... chyba jest w porządku, ale to miasto... Te domy są takie małe. I stłoczone. A ludzie wyglądają na trochę... ubogich czy coś w tym rodzaju. Chodzi mi o to, że tam nie jest tak jak tutaj. – Och, skarbie. – Beth z trudem powstrzymuje śmiech, obserwując dyplomatyczne wysiłki swojej córki. Margie nadal mieszka w domku na obrzeżach Newcastle, gdzie wychował się Dan. Przedmieścia, podobnie jak znaczna część niegdyś przemysłowego miasta, powoli zmieniają się na lepsze, ale wciąż odbiegają wyglądem od ich pełnej zieleni amerykańskiej enklawy zamieszkanej przez klasę średnią, gdzie jedynym brudem i plugastwem, na które od czasu do czasu narażone są jej dzieci, jest psia kupa pozostawiona na chodniku przez jakiegoś nieodpowiedzialnego właściciela psa. Beth spieszy, żeby dodać otuchy swojej córce. – Właściwie nie będziemy mieszkać tam, gdzie babcia. Mają tam o wiele ładniejsze przedmieścia. Z większymi domami. A tata mówi, że możemy wybrać miejsce blisko plaży... Pamiętasz tę plażę, na której ostatnio byliśmy? W okolicy jest wiele uroczych zakątków. Naprawdę – mówi pewniejszym głosem, choć w środku nadal się waha. Beth jest całkowicie pewna, że przekonała córkę, zarzucającą ją teraz pytaniami, na które w większości nie zna odpowiedzi. – A gdzie będziemy chodziły do szkoły, mamo? Myślisz, że będę tam pasowała? Nie będę zbyt inna? Zbyt... amerykańska? Czy oni w ogóle lubią Amerykanów? A jeśli mnie nie polubią? – Oczy jej córki rozszerzają się, a czoło marszczy w sposób, który Beth przypomina męża – kiedy jest czymś zaniepokojony, wygląda tak samo. Głaszcze jej niedorzecznie zmarszczoną brew, całuje ją i walczy ze łzami, które cisną jej się do oczu za każdym razem, gdy musi stawić czoła brakowi pewności siebie swojej starszej córki – tak innej niż Charlie. Stara się, żeby jej głos zabrzmiał najbardziej radośnie i wspierająco, jak tylko potrafi. – Och, Lucy, zawsze będziesz miała przyjaciół. Może chwilę nam zajmie, żeby się tam zadomowić, ale gdziekolwiek pojedziesz, skarbie, zawsze kogoś poznasz. Kogoś, kto będzie uważał cię za wyjątkową. . do szczęściaPrzekazuję dziewczynkom ważną wiadomość: wracamy do domu. pojawia się złość. Potem łzy. Później ślepa panika. To dotyczy tylko mnie. Oczywiście dziewczynki są o wiele bardziej wyluzowane. – Hej, mamo. – L. spogląda na mnie znad swojego zadania domowego. – Czy w Australii uczą się matematyki? – Wygląda na tak pełną nadziei, że nie odpowiadam od razu. Pozwalam jej nacieszyć się tą chwilą bez odpowiedzi. – Obawiam się, że się uczą, skarbie. – Mina jej rzednie.– Chociaż nazywają to matmą – dodaję. – A jak z geografią?– Obawiam się, że też. – Lekka atletyka?– Tak, ale w Australii mówią na to wychowanie fizyczne.– A co z historią?– Uhm. Ale nie będzie to amerykańska historia. – Wobec tego jaka historia? Czy to będzie jakaś australijska historia?– Będzie trochę historii powszechnej, ale chyba również odrobinę australijskiej. – Aha. – Zawiesza głos, myśli przez chwilę. – Pewnie będzie o tym, jak Krzysztof Kolumb odkrył Australię i całą resztę? Tak. Poza pakowaniem, sprzątaniem i niekończącym się wypełnianiem formularzy, poza tymi wszystkimi niezliczonymi czynnościami, które trzeba wykonać, zanim przeniesiemy nasze małe gospodarstwo domowe z jednej półkuli na drugą, najwyraźniej mamy ręce pełne roboty również na froncie edukacyjnym. Westchnienie. 46 ♥KOMENTARZE:@NiebieskaSue pisze:I tak to się zaczyna... Nie chcę przynudzać, Lizzy, ale czasami przeprowadzka do ojczystego kraju nie jest wcale taka super. Powrót do Australii okazał się całkowitą katastrofą dla naszej rodziny. Skończyło się tym, że dwoje dzieci przeprowadziło się do Wielkiej Brytanii zaraz po ukończeniu szkoły średniej – i tak naprawdę nigdy już nie wróciło. Jedną z rzeczy, których najbardziej żałuję w życiu, było to, że na samym początku w ogóle wyjechaliśmy z Melbourne. W każdym razie życzę ci szczęścia w tej podróży „do domu”. Na pewno będziesz go potrzebowała!@ZakreconaLizzy odpowiedziała:Hej, @NiebieskaSue – na pewno zaaklimatyzowanie dzieci będzie nieco skomplikowane, ale to twarde sztuki, obie, i myślę, że sobie poradzą. Naprawdę cieszę się, że wracamy do domu, ale nie zamieniłabym ostatnich piętnastu lat za żadne skarby świata!@ZakotwiczonaNaAlasce odpowiedziała:Pamiętaj, Lizzy, że dzieci są odporne. Założę się, że za dwanaście miesięcy będą żyły całkiem nowym życiem.@MamaZKrainyOzWTokio pisze:Och, Lizzy, tak bardzo się cieszę twoim szczęściem! Tylko obiecaj, że nie przestaniesz pisać! Nie dam rady żyć bez codziennej dawki Zakręconej Lizzy <3 <3 <3@ZakreconaLizzy odpowiedziała:Oczywiście, że nie przestanę pisać, @MamaZKrainyOzWTokio! Jestem pewna, że status byłej ekspatki dostarczy wielu chwil, które będzie można opisać na blogu!@DziewczynaZIpanemy pisze:Moja najmłodsza córka zapytała, czy w Australii są takie same liczby. Wyjaśniłam jej, że sytuacja wygląda następująco: 100=1, 99=2, 98=3 itd. Było nawet zabawnie, dopóki nie poprosiła, żebym przygotowała dla niej australijską tabliczkę mnożenia. . fakt numer 1OleanderOleander to jedna z najbardziej trujących roślin ogrodowych. Spożycie tej rośliny może oddziaływać na układ żołądkowo-jelitowy, serce i ośrodkowy układ nerwowy. Objawy po stronie układu żołądkowo-jelitowego mogą obejmować mdłości i wymioty, nadmierne ślinienie się, ból brzucha, biegunkę z krwią lub bez krwi i kolkę, szczególnie u koni. Wśród objawów kardiologicznych może wystąpić niemiarowa akcja serca – początkowo pojawia się jego przyspieszone bicie, po czym liczba uderzeń spada poniżej normy. W ekstremalnych przypadkach może pojawić się bladość i uczucie zimna spowodowane słabym krążeniem albo zaburzeniami krążenia. Oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy to senność, napięcie albo drżenie mięśni, drgawki, zapaść, a nawet śpiączka, która może prowadzić do śmierci. (źródło: Wikipedia)KOMENTARZE:@SZCZESLIWAOGRODNICZKA pisze:Zastanawiam się tylko, czy oleandry rosną w chłodnym klimacie? Mieszkam w Anglii i chciałam zasadzić żywopłot z oleandrów. Pięknie kwitną. @PRZYPADKOWACZYTELNICZKA odpisała:Wydaje mi się, że to nie jest strona na temat ogrodnictwa, kochana ;-)Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki kkmQ. 101 244 167 123 220 116 300 247 393