Ból, trudności podczas wykonywania niektórych czynności (np. podczas biegania, chodzenia po schodach i kucania), sztywność stawu śródstopno-paliczkowego palucha i opuchlizna to najczęstsze objawy palucha sztywnego, które uniemożliwiają normalne funkcjonowanie i poruszanie się.
Paluch sztywny. Czym jest i jak go leczyć? Paluch sztywny to obok palucha koślawego jedno z najczęściej występujących schorzeń pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego. Do występowania tej choroby przyczynia się proces zwyrodnieniowy stawów palucha. Dochodzi do ograniczenia ruchomości w obrębie stawu palucha. Konieczne jest podjęcie stosownego leczenia palucha sztywnego, aby nie doszło do zesztywnienia stawu. Paluch sztywny: przyczyny Jak już zostało wspomniane, przyczyną schorzenia są zmiany zwyrodnieniowe stawu śródstopno-paliczkowego, do których dochodzi z powodu różnych czynników, w tym ostrych urazów w obrębie palucha (np. na tle przebytych złamań stawowych i stłuczeń w obrębie palucha), mikrourazów palucha (które początkowo nie dają żadnych dolegliwości; przypadłość ta dotyczy przede wszystkim sportowców), chorób zapalnych obejmujących staw śródstopno-paliczkowy palucha (np. reumatoidalne zapalenie stawów), nieodpowiedniego dopasowania powierzchni tworzących staw śródstopno-paliczkowy, uniesienia pierwszej kości śródstopia (płaskostopie, paluch koślawy), noszenia nieprawidłowego obuwia. Paluch sztywny: objawy Większość pacjentów, którzy trafiają do lekarza z paluchem sztywnych, skarży się przede wszystkim na bardzo silny ból stawu śródstopno-paliczkowego dużego palca podczas chodzenia. Dolegliwości są niekiedy tak duże, że chorzy starają się chodzić na zewnętrznym brzegu stopy. To z kolei może prowadzić do przeciążeń mięśni i stawów kończyny dolnej i kręgosłupa. Odczuwalne jest też znaczące ograniczenie zgięcia grzbietowego palucha. Jednocześnie kształt palucha nie odbiega od normy, z wyjątkiem poszerzenia obrysu stawu. Mogą też pojawiać się obrzęki i zaczerwienienie stawu. Zachowawcze leczenie palucha sztywnego Leczenie zachowawcze (nieinwazyjne) ma na celu spowolnienie procesu postępowania choroby. Przede wszystkim stosuje się odpowiednie ortezy, które wspomagają naturalny ruch przetoczenia stopy podczas chodzenia. Konieczne jest również zastosowanie odpowiedniego obuwia (np. ze sztywną podeszwą typu roller) lub wkładek ortopedycznych, które odciążają pierwszy promień stopy. Oprócz tego zalecane są zabiegi o działaniu przeciwbólowym, terapia manualna, odpowiednie ćwiczenia mające na celu rozluźnienie aparatu mięśniowego stopy itp. Operacyjne leczenie palucha sztywnego W przypadku braku lub niewielkiej poprawy po zastosowaniu terapii zachowawczej, możliwe jest wdrożenie leczenia operacyjnego. Kwalifikacja do zabiegu operacyjnego odbywa się na podstawie analizy zdjęć RTG, informacji dotyczących poziomu aktywności pacjenta, a także jego oczekiwaniami co do efektywności podjętych działań. Leczenie operacyjne palucha sztywnego ma na celu skuteczne zniwelowanie dolegliwości bólowych, umożliwienie swobodnego chodu, a nawet uprawiania sportu. Do najczęstszych zabiegów zaliczamy: cheilektomię - usunięcie wyrośli kostnych powstałych w wyniku zmian zwyrodnieniowych oraz wygładzenie krawędzi stawu, artrodezę - usztywnienie stawu śródstopno-paliczkowego, endoprotezoplastykę stawu śródstopno-paliczkowego palucha.
Operacje stopy. Na przeprowadzenie zabiegu operacyjnego decydujemy się zwykle wtedy, gdy schorzenie nie poddaje się leczeniu zachowawczemu. U dorosłych najczęściej przeprowadza się operację: wspomnianych już haluksów, palców młotkowatych, palucha sztywnego, deformacji bunionette, płaskostopia podłużnego, Nerwiaka Mortona, a także
Leczenie zachowawcze palucha sztywnego (hallux rigidus) W początkowych stadiach palucha sztywnego możliwe jest uzyskanie poprawy poprzez zastosowanie leczenia farmakologicznego, fizjoterapii, doboru właściwych wkładek i stosowanie obuwia z wyprofilowaną owalnie (od strony podeszwowej) podeszwą buta ograniczającą zgięcie grzbietowe w stawie śródstopno-paliczkowym palucha. Leczenie operacyjne palucha sztywnego (hallux rigidus) Przed przystąpieniem do leczenia operacyjnego palucha sztywnego pacjentka/pacjent jest dokładnie badany. Następnie przeprowadzamy z pacjentką/pacjentem rozmowę mającą na celu wyjaśnienie charakteru deformacji i omawiamy sposoby proponowanego leczenia operacyjnego. Na koniec przedstawiamy zagrożenia związane z samym zabiegiem i możliwe powikłania występujące w przebiegu leczenia operacyjnego palucha sztywnego. Badania diagnostyczne stosowane przed wykonaniem zabiegu operacyjnego leczenia palucha sztywnego (hallux rigidus) badanie radiologiczne w podstawowych projekcjach (Jest niezmiernie ważne, by zdjęcia były wykonywane w pełnym obciążeniu) badania morfologiczno-biochemiczne badanie pedobarograficzne (jest jeszcze w Polsce rzadko stosowane), które pozwala ocenić rozkład nacisków wywieranych na podeszwową stronę stóp podczas stania i chodzenia i tym samym pozwala precyzyjniej zaplanować leczenie operacyjne badanie ultrasonograficzne badanie tomografii komputerowej badanie rezonansu magnetycznego W zależności od stopnia zaawansowania choroby stosuje się różne sposoby leczenia operacyjnego: cheilectomia - operacyjne usunięcie wyrośli kostnych na grzbietowej powierzchni stawu śródstopno-paliczkowego. Jeśli zmiany są stosunkowo niewielkie zabieg może być wykonany artroskopowoCelem zabiegu jest poprawa zgięcia grzbietowego w stawie śródstopno-paliczkowym palucha i zmniejszenie dolegliwości bólowych, przedłużenie funkcjonowania stawu, poprawa wydolności i sprawności ruchowej. zastosowanie skojarzonego miejscowego leczenia biologicznego - mikrozłamania +Hyalofast + czynniki wzrostu + komórki macierzyste. W przypadku stwierdzenia ubytków chrząstki (poniżej 50 %) w obrębie głowy pierwszej kości śródstopia zastosowanie ma skojarzona technika operacyjna pojegająca na wykonaniu mikrozłamań w obrębie ubytku chrząstki a następnie pokrycie ubytku włókniną polimeru kwasu hialurowego wraz z podaniem miejscowo uprzednio przygotowanych preparatów z krwi pacjentka zawierających koncentrację czynników wzrostu wraz z komórkami zabiegu jest wspomożenie regeneracji uszkodzonej chrząstki w obrębie głowy pierwszej kości śródstopia a co się z tym wiąże poprawa wydolności i sprawności ruchowej. W przypadku stwierdzenia wyrośli kostnych na grzbietowej powierzchni stawu śróstopno-paliczkowego wraz z obecnością ubytków chrząstki w obrębie głowy pierwszej kości śródstopia zabieg cheilectomi może być wykonany łącznie z skojarzonym miejscowym leczeniem biologicznym. różnego rodzaju osteotomie (różne techniki przecięcia tkanki kostnej) wykonywane w obrębie pierwszej kości śródstopia i paliczka podstawnego paluchaCelem zabiegu jest poprawa zakresu ruchu w stawie śródstopno paliczkowym palucha, zmniejszenie dolegliwości bólowych, przedłużenie funkcjonowania stawu, poprawa wydolności i sprawności osteotomii wykonywane mogą być łącznie z zabiegiem cheilectomi i skojarzonym miejscowym leczeniem biologicznym (w przypadku stwierdzenia ubytków w obrębie chrząstki) operacja wg. Kellera - polega na resekcji (usunięciu) 1/3 bliższej paliczka podstawnego i plastyce tkanek miekkich. Powinna być wykonywana w szczególnych przypadkach i głównie u chorych powyżej 65 roku życia. Z powodu możliwych w przyszłości powikłań obecnie jest rzadziej zabiegu jest poprawa zakresu ruchu w stawie śródstopno paliczkowym palucha, zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa wydolności i sprawności ruchowej. artrodeza (usztywnienie) stawu śródstopno-paliczkowego paluchaZabieg uważany jest za tzw "złoty standard" i stosowany w zmianach o największym nasileniu. Artrodeza polega na trwałym połączeniu pierwszej kości śródstopia z paliczkiem podstawowym palucha. W przypadku zmian o najwiekszym nasileniu zabieg artrodezy stawu śródstopno-paliczkowego palucha jest obecnie jedynym skutecznym rozwiązaniem. Celem zabiegu jest uwolnienie pacjenta od dolegliwości bólowych, usunięcie zniekształcenia w obrębie stawu śródstopno-paliczkowego powodującego stały konflikt z obuwiem, poprawa wydolności i sprawności ruchowej. endoprotezoplastyka stawu śródstopno-paliczkowego palucha. W ostatnich latach stosuje się również endoprotezy stawów śródstopno-paliczkowych palucha. Do niedawna odsetek powikłań dochodził do 30%.Wraz z pojawieniem się endoprotez nowej generacji odsetek obserwowanych powikłań zmiejszył się do kilku. Obecnie endoproteza dającą najlepsze i najtrwalsze wyniki to proteza Cartiva może być zastosowana w przypadku obecności częściowego zgięcia grzbietowego wraz z towarzyszącymi dolegliwościami bólowymi. Nie powinna być stosowana w przypadku bardzo znacznego ograniczenia ruchu w stawie śródstopno-paliczkowym palucha. CARTIVA Syntetyczny implant chrząstki stawowej – to nowoczesny implant stawu śródstopno-paliczkowego zaprojektowany tak, aby mógł zastąpić uszkodzoną powierzchnię chrząstki stawu. Cartiva jest zrobiona z alkoholu polivinylowego, materiału który jest używany w wielu urządzeniach i implantach medycznych w tym np., w soczewkach kontaktowych. Poprzez odpowiedni proces produkcji implant Cartiva doskonale odtwarza naturalne właściwości chrząstki. Wskazaniem do stosowania tego implantu jest uszkodzenie chrząstki stawu śródstopno-paliczkowego zarówno palucha jak i pozostałych palców stopy. Zniszczenie powierzchni stawowej może być efektem pierwotnej choroby zwyrodnieniowej lub skutkiem urazu. Zabieg implantacji Cartivy jest bezpieczną i krótką procedurą chirurgiczną, po której pacjent, w odróżnieniu od zabiegu artrodezy (usztywnienia) stawu, może od razu obciążać operowaną stopę. Wielu pacjentów uzyskuje zmniejszenie dolegliwości bólowych spowodowanych artrozą stawu w ciągu pierwszych tygodni po operacji. Po zabiegu wzrasta zakres ruchu w operowanym stawie, zmniejszają się dolegliwości bólowe i poprawia się funkcja stawu. Przeciwwskazaniem do implantacji Cartivy jest znacznego stopnia zmiany zwyrodnieniowe stawu za znacznym ograniczeniem ruchomości, lokalne infekcje skórne, uczulenia na alkohol poliwinylowy oraz niektóre choroby układowe.
| Ξиφайω ոрсаտαжа уፗ | Дахеφሂχоψо ψጥрα антиւелխ |
|---|
| Գуфухև аչኾтосուβа | Слኻτипс ուጸи |
| Лωռዳւ ωгаλу | Γусрኇ к |
| ቻզ уγ | О ሢ |
| Ըсв ицիհωχо | Իснረռէпխкт пաዲиβаμиз |
| Δፒሏυηюጀէ шикяዲ | Էγа թанаዱθнኞቲ ущи |
Zastanawiasz się, co Cię czeka podczas fizjoterapii palucha sztywnego? Zapraszamy na naszą salę rehabilitacyjną, gdzie fizjoterapeutka Kasia Bażant
Przyczyn powstawania sztywnego i bolesnego palucha jest wiele. Powstaje on najczęściej w wyniku wad wrodzonych stóp, deformacji pourazowych pierwszego stawu śródstopno – palcowego, jako powikłanie po operacji stopy, najczęściej z powodu artrofibrozy. Z powodu zaburzenia kongruencji w pierwszym stawie śródstopno – palcowym, dochodzi do mechanicznego uszkodzenia i deformacji główki pierwszej kości śródstopia i narastania zmian wytwórczych na krawędziach powierzchni stawowych, pierwszej kości śródstopia i paliczka bliższego palucha. Zdjęcie 1 RTG pierwszego stawu śródstopno – palcowego Zdjęcie 2 RTG pierwszego stawu śródstopno – palcowego Paluch sztywny bolesny powinien być leczony operacyjnie, gdyż leczeniem zachowawczym nie jesteśmy w stanie zatrzymać procesu chorobowego, a wtórne zmiany wytwórcze na poziomie stawu w znacznym stopniu pogarszają rokowanie nawet po leczeniu operacyjnym z powodu zniszczenia chrząstki stawowej co w końcowym etapie kończy się endoprotezą pierwszego stawu śródstopno – palcowego, która nie jest wyjściem doskonałym, gdyż endoproteza wystarczy tylko na kilka lat (średnio do 7 lat) i trzeba ją wymieniać. Ostatecznym rozwiązaniem jest usztywnienie pierwszego stawu śródsopno-palcowego. Leczenie operacyjne zależy od stopnia zaawansowania zmian wytwórczych i zniszczenia chrząstki stawowej na poziomie pierwszego stawu śródstopno – palcowego. Przy dużym ograniczeniu wyprostu w stawie, i niewielkimi zmianami wytwórczymi, przy zachowanej chrząstce stawowej, kwalifikuję pacjentów do cheilektomii pierwszej kości śródstopia i shavingu stawu, bez osteotomii lub z osteotomią pierwszej kości śródstopia. Zdjęcie. 3 Zmiany wytwórcze na główce pierwszej kości śródstopia. Zdjęcie. 4 Usunięcie zmian wytwórczych po stronie przyśrodkowej. Zdjęcie. 5 Usunięcie zmian wytwórczych z przyśrodkowej i górnej części. Dotychczas jedynym sposobem leczenia bolesnego, sztywnego palucha, który powstaje w wyniku zmian zwyrodnieniowych pierwszego stawu śródstopno palcowego był shaving stawu poprzez usunięcie zmian wytwórczych i cheilektomii głowki pierwszej kości śródstopia z osteotomia korekcyjną. W bardziej zaawansowanych zmianach zwyrodnieniowych stosowano endoprotezy połowicze, których żywotność jest dość krótka i nie przekracza 7 lat. Definitywnym postępowaniem w wyniku w/w zmian było i jest usztywnienie pierwszego stawu środstopno palcowego. Ten sposób postepowania jest dobry dla osób o małej aktywności fizycznej i pozwala na prawidłowe funkcjonowanie w czynnościach codziennych. W dzisiejszych czasach ludzie powyżej 60-70 roku życia prowadzą dość intensywną aktywność fizyczną, która by była znacznie ograniczona przy usztywnionym paluchu. Postępy w endoprotezoplastyce stawów pozwoliły na stworzenie totalnej endoprotezy pierwszego stawu śródstopno palcowego, której żywotność w testach czynnościowych wynosi kilkadziesiąt lat, tak jak w endoprotezach stawu biodrowego czy kolanowego. Nowa cztero-elementowa endoproteza pierwszego stawu śródstopno palcowego pozwala na zachowanie pełnej ruchomości stawu i kilkudziesięcioletnia trwałość, pozwalając na zachowanie pełnej aktywności fizycznej. Zabieg założenia endoprotezy jest bardzo wymagający dla operatora i całego zespołu operacyjnego. Endoproteza składa się z czterech podstawowych elementów: śruby mocującej implant głowy, implantu głowy pierwszej kości śródstopia, śruby mocującej w paliczku bliższym i nakładki polietylenowej z bardzo trwałego nieścieralnego materiału imitującego powierzchnie stawową bliższą paliczka bliższego palucha. Taka konstrukcja daje bardzo dobrą stabilizację zarówno w pierwszej kości śródstopia jak i w paliczku bliższym palucha oraz bardzo dobry zakres ruchu. Zdjęcie 6. Endoproteza totalna pierwszego stawu śródstopno placowego Zdjęcie 7. Wyprost po założeniu endoprotezy Zdjęcie 8. Zgięcie po założeniu endoprotezy Zdjęcie 9. RTG
Schorzenie prowadzi do ograniczenia ruchomości w obrębie stawu palucha, zarówno jego zgięcia, jak i wyprostu. Jeżeli nie zostanie podjęte leczenie, dochodzi do zesztywnienia stawu. Leczenie sztywnego palucha polega na ćwiczeniach, rehabilitacji. Stosuje się także leczenie operacyjne.
Wraz ze zmianą pogody, gdy na zewnątrz coraz częściej towarzyszy nam jesienna aura, wracamy do noszenia pełnego obuwia, które w zmienionych zwyrodnieniowo stopach, powoduje nasilenie dolegliwości bólowych. Takim powszechnie występującym problemem w obrębie przedniej części stopy, są zmiany zwyrodnieniowe stawu palucha, czyli tak zwany Paluch Sztywny. Jakie są przyczyny, objawy i jak wygląda leczenie palucha sztywnego? Hallux rigidus (paluch sztywny) Byś wiedział, o czym dokładnie mowa, oto kilka informacji na jego temat: Zmiany zwyrodnieniowe stawu palucha, dotyczą 1 na 40 osób w wieku po 50 i zaczynają się rozwijać po 30 Poza tym, częściej dotykają kobiet, niż mężczyzn. Staw palucha (MTP I), to staw utworzony przez głowę pierwszej kości śródstopia, podstawę palucha oraz 2 malutkie kostki (trzeszczki), pod spodem głowy pierwszej kości śródstopia. Największa powierzchnia „ścierania” znajduje się na szczycie głowy I kości śródstopia. Do najczęściej występujących objawów palucha sztywnego, należą: ból palucha podczas aktywności, zwłaszcza podczas wybijania się z palców stopy, obrzęk stawu palucha, trudności ze zgięciem palucha, balonowaty guz stawu MP I, wyrośla kostne, powstające na grzbietowej stronie głowy I kości śródstopia i pocierane wewnątrz obuwia. Przyczyny Przyczyna powstania palucha sztywnego nie jest znana, jakkolwiek udowodniono, że wiele czynników nasila powstanie zmian. Należy do nich zbyt długa i/lub uniesiona pierwsza kość śródstopia i inne anomalie anatomiczne, wcześniejsze urazy palucha, historia rodzinna. To wszystko zmienia biomechanikę stawu MPI i zwiększa siły ścierania głowy I kości śródstopia, co prowadzi do powstania zmian zwyrodnieniowych. Diagnoza Lekarz rozpoznaje zmiany zwyrodnieniowe, na podstawie badania fizykalnego oraz zdjęcia RTG. NMR i TK zazwyczaj nie są wymagane. Leczenie palucha sztywnego W przypadku palucha sztywnego, w zależności od stopnia zaawansowania zmian, można stosować dwa rodzaje leczenia: Zachowawcze Te metody, lekarz zwykle wybiera jako pierwszą linię leczenia. W ramach działań zachowawczych, może zalecić: podawanie leków przeciwzapalnych i okładów z lodu, iniekcje osocza bogatopłytkowego (PRP), „SANAKIN” – gwarantują zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz brak działań niepożądanych, zmianę obuwia, w tym unikanie wysokich obcasów, noszenie obuwia ze sztywną, zakrzywioną podeszwą, wkładki ograniczające ruchomość stawu MPI. Chociaż takie metody leczenia, zmniejszają dolegliwości bólowe, to nie powstrzymują rozwoju zmian. Operacyjne Jeśli nie ma poprawy po leczeniu zachowawczym i gdy zaawansowanie zmian zwyrodnieniowych jest duże, lekarz może zdecydować o operacyjnym leczeniu palucha sztywnego. Rodzaj wybranej przez niego operacji, zależy o stopnia zaawansowania zmian, od wieku pacjenta oraz typu budowy stopy. Lekarz wykonujący zabieg, dzieli go na 3 części: 1. Usunięcie wyrośli kostnych (CHEILEKTOMIA) Przy lekkim i średnim stopniu zaawansowania zmian, usunięcie części kości ze szczytu głowy I kości śródstopia, jest bardzo dobrym rozwiązaniem. Przynosi to zwiększenie zakresu ruchomości stawu MPI oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych. 2. Usztywnienie stawu (ARTRODEZA stawu MPI) W zniszczonym stawie, zmiany zwyrodnieniowe lekarz leczy poprzez „zespawanie” stawu palucha. W procedurze tej, usuwa zniszczoną chrząstkę stawu, a następnie za pomocą śrub i płyty, łączy ze sobą kości, co umożliwia ich zrost. Główną korzyścią tej procedury, jest stała redukcja bólu ze strony usztywnionego stawu, ale wiąże się to z brakiem ruchu w stawie MPI. Mimo to, większość pacjentów po tego typu operacji, jest nadal w pełni aktywnych ruchowo. 3. Wymiana stawu na sztuczny (ALLOPLASTYKA stawu MPI) W lekkim i średnim stopniu zniszczenia stawu, lekarz stosuje procedurę wszczepienia elementu metalowego lub silikonowego w miejsce stawu. Korzyść dla ciebie jako pacjenta, polega na zachowaniu ruchu w stawie MPI i zniesienie bólu. Niestety, jest też niekorzystna strona zastosowania tej procedury, w postaci braku powtarzalnych dobrych wyników leczenia, wysokiego odsetku obluzowań endoprotez oraz dużego kosztu implantów. Powrót do zdrowia Czas rekonwalescencji zależy od typu wykonanej procedury. Po cheilektomii, przez 2 tygodnie musisz oszczędzać operowaną stopę oraz dbać o gojenie się rany pooperacyjnej i wykonywać ćwiczenia, zwiększające zakres ruchomości w stawie MPI. Dopiero po tym czasie, możesz wrócić do noszenia normalnego obuwia. W przypadku operacji usztywnieniu stawu MPI, przez 5 tygodni poruszasz się w bucie pooperacyjnym i dbasz o ranę pooperacyjną. W przypadku obu procedur, musisz się liczyć z utrzymującym się obrzękiem stopy, który może trwać nawet 3 miesiące po operacji. Każda operacja niesie za sobą ryzyko powstania blizn, infekcji i utrzymywania się dolegliwości bólowych. Jednak powikłania te zdarzają się rzadko, a na ich pojawienie się, może mieć wpływ palenie tytoniu oraz zaburzenia odporności.
Co oznacza ból po operacji sztywnego palucha? – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk Tomasz Kowalczyk Czy można spożywać alkohol 3 tygodnie po operacji kości śródstopia? – odpowiada Lek.
Leczenie zachowawcze sprawdza się jedynie przy mało zaawansowanych zmianach, które nie wiążą się z bolesnością. Leczenie operacyjne jest wskazane u Pacjentów, u których leczenie nieoperacyjne nie przyniosło zamierzonych rezultatów oraz u wszystkich Chorych, których zmiany są zaawansowane lub wiążą się z silnym dyskomfortem i bólem. Wówczas jedynie chirurgiczne leczenie palucha sztywnego może przynieść oczekiwaną ulgę. Dobór najlepszej metody zależy od stopnia rozległości zmian, współistnienia innych deformacji w obrębie stopy, wieku i stopnia aktywności Pacjenta oraz Państwa indywidualnych oczekiwań. Paluch sztywny – metody leczenia operacyjnego: W stadiach mniej zaawansowanych: debridement (oczyszczenie) stawu – polega na usunięciu wyrośli kostnych oraz przerośniętej błony maziowej. Jest często częścią innych metod operacyjnych; cheilektomia – polega na usunięciu około 1/4 do 1/3 grzbietowej części głowy I kości śródstopia wraz z wyroślami kostnymi. Dzięki temu, następuje zmniejszenie dolegliwości bólowych i zazwyczaj zwiększa się zakres ruchomości stopy. W stadiach średnio zaawansowanych: cheilektomia; osteotomia I kości śródstopia – zamierzony efekt to poprawa ruchomości i rozluźnienie stawu oraz zmniejszenie bolesności; osteotomia paliczka podstawnego – najczęściej wykonywana jest osteotomia Moeberga, która polega na wycięciu fragmentu grzbietowej części paliczka. Następnie paliczek zagina się ku górze w celu uzyskania bardziej uniesionego ustawienia palucha. W stadiach zaawansowanych: artrodeza (usztywnienie) stawu – polega na usunięciu resztek chrząstki stawowej. Paluch łączony jest z I kością śródstopia za pomocą płytki i wkrętów. Dochodzi do zrostu kostnego w obrębie stawu, który staje się nieruchomy i zarazem bezbolesny. Metoda nie powoduje problemów z chodzeniem a nawet uprawianiem sportów w przyszłości; endoprotezoplastyka (wymiana uszkodzonego stawu na sztuczny) – zniszczony staw jest usuwany i wszczepiany jest nowy; implant Cartiva – implant w kształcie walca jest wszczepiany w obrębie głowy I kości śródstopia, tak, aby wystawał lekko ponad uszkodzoną powierzchnię stawową i odpychał od niej paluch. Po zabiegu poprawia się funkcja stawu i zmniejszają się dolegliwości bólowe. Pacjent może od razu obciążać operowaną stopę. Paluch sztywny – jakie znieczulenie podczas operacji jest najlepsze? Rodzaj znieczulenia zależy od stanu Chorego i indywidualnych preferencji. Szczegóły omawia się z anestezjologiem osobiście, by zapewnić Państwu jak największe bezpieczeństwo podczas samego zabiegu, jak i zaraz po nim. Jest to najczęściej znieczulenie przewodowe, które wiąże się z brakiem czucia w obrębie stopy przy jednoczesnej zachowanej świadomości. Cały zabieg jest wówczas bezbolesny, a Pacjent nie jest narażony na ryzyko, które jest związane ze znieczuleniem ogólnym.
Operacje palucha sztywnego. Paluch sztywny (Hallux Rigidus) jest chorobą zwyrodnieniową stawu śródstopno-paluchowego (MTP I). W wyniku procesu chorobowego, u którego podłoża leży przewlekły stan zapalny, dochodzi do rozwoju zwyrodnienia, zniekształcenia oraz ograniczenia ruchomości stawu Tak jak pisaliśmy na podstronie dotyczącej
Witamy serdecznie! Osteofity to narośle kostne, które w przypadku hallux rigidus pojawiają się na głowie I kości śródstopia, głównie na jej grzbiecie, rzadziej po stronie przyśrodkowej i bocznej. Osteofity mogą również tworzyć się na podstawie paliczka bliższego palucha. Osteofity uformowane na grzbietowej części głowy I kości śródstopia konfliktują się z podstawą paliczka w czasie zgięcia grzbietowego powodując ograniczenie tego ruchu oraz dolegliwości bólowe. Ból może też być wywoływany przez konflikt osteofitów z ciasnym obuwiem. Objawami palucha sztywnego są: ograniczenie ruchomości, obrzęk i zaczerwienienie stawu, dolegliwości bólowe, czasem zniekształcenie stawu związane z obecnością osteofitów. Leczenie palucha zależy od stopnia: - zaawansowania zmian - dolegliwości bólowych - aktywności pacjenta W przypadkach mniej zaawansowanych dobre efekty może przynieść leczenie nie operacyjne. Zastosowanie leków przeciwzapalnych i zabiegów rehabilitacyjnych, które co prawda nie poprawiają zakresu ruchomości ale mogą skutecznie zlikwidować stan zapalny i dolegliwości bólowe. Ulgę może również przynieść stosowanie odpowiedniego obuwia o twardej podeszwie, co zmniejsza zgięcie grzbietowe w stawie śródstopno-palcowym. Wskazane jest również aby obuwie było elastyczne oraz obszerne aby nie powodować konfliktu z osteofitami. W przypadku braku poprawy, a także w przypadkach bardziej zaawansowanych konieczne jest leczenie operacyjne. Tutaj również rodzaj operacji zależy od stopnia zaawansowania choroby, a także od stopnia aktywności pacjenta.
qwX8d. 251 99 286 490 438 264 83 481 456
but po operacji palucha sztywnego
