Dominikana jest droga, pełna luksusowych hoteli z all inclusive i komercji na potęgę. To nie jest kraj dla backpackerów – takie opinie słyszałam, czytałam i widziałam w nagłówkach wirtualnych artykułów. Przecież musi tam funkcjonować publiczny transport i alternatywa dla drogich resortów – pomyślałam. Czy udało mi się zwiedzić Dominikanę niskobudżetowo z plecakiem? Ile pieniędzy wydałam? Oto praktyczne porady – gdzie, co, jak i za ile? ROMANTYCZNA PLAYA BONITA W LAS TERRENAS Tak naprawdę to nie my wybraliśmy Dominikanę, lecz Dominikana wybrała nas. Trafiłam na promocję biletów w dwie strony za 750 złotych i w ciągu dziesięciu minut zapadła decyzja. Jedno jest pewne – to był bardzo dobry wybór, bo Dominikanę naprawdę warto zobaczyć. Jeśli chcecie poczuć karaibski klimat i niesamowitą naturę, zobaczyć absolutnie wyjątkowe plaże, poznać roztańczonych i uśmiechniętych ludzi – to kierunek dla Was! W tym tekście znajdziecie konkretne, praktyczne informacje. W kolejnym opiszę naszą trasę, która być może Was zainspiruje. Zanim jednak zaplanujecie swoją podróż, warto wiedzieć kilka rzeczy. MUSISZ WIEDZIEĆ: 1. DOMINIKANA NIE JEST TANIA Nawet jeśli ogarniecie noclegi oraz jedzenie na własną rękę, będziecie korzystać z transportu publicznego i atrakcji u lokalsów, to musicie przeznaczyć na taką wyprawę więcej niż np. wyjeżdżając do Azji. Na wyspie można płacić w dolarach albo dominikańskich peso. Najkorzystniejszy kurs (warto tego pilnować w każdym punkcie wymiany waluty) to 47 peso za 1 dolara. 2. NIE WSZYSTKO DA SIĘ ZROBIĆ NA WŁASNĄ RĘKĘ Dominikańczycy nieźle sobie wykombinowali korzystanie z atrakcji wyspy. W tym kraju niestety nie można sobie wedle własnego widzimisię, wsiąść na publiczną łódź albo speedboata i popłynąć z wyspy na wyspę, kiedy nam się podoba. (Tu jeszcze raz muszę podkreślić – pod tym względem to nie Azja.) Niektóre atrakcje, np. przepiękną wyspę Saona, można zobaczyć wyłącznie wykupując tzw. „zorganizowaną wycieczkę”. Oczywiście najlepiej zapłacić lokalsowi. Nie radzę wykupywać wycieczek w żadnych agencjach turystycznych, a już nie daj Boże w hotelach. Cena u mieszkańców organizujących rejs jest trzykrotnie niższa od cen agencyjnych. „Zorganizowana wycieczka” w praktyce oznacza to, że o konkretnej porze wypływacie katamaranem na wyspę (obsługa zapewnia napoje i muzykę), kilkugodzinny odpoczynek na wyspie (tu także lunch w cenie) oraz powrót o wyznaczonej porze. Choć wspomnianej wyspie Saona poświęcę osobny tekst, ponieważ jest absolutną perełką, już teraz chcę Wam pokazać jej namiastkę. (Zamiast ponad 100$ zapłaciliśmy za rejs 40$.) RAJSKA WYSPA SAONA 3. JEŚLI NIE CHCESZ ZBANKRUTOWAĆ, NIE ZASIEDŹ SIĘ W PUNTA CANIE Punta Cana oferuje piękne plaże ( Macao, Bavaro) oraz wiele atrakcji na wyciągnięcie ręki (delfinarium, pływanie z płaszczkami, rekinami, nurkowanie, snorkling, itd.) Jest to jednak najbardziej skomercjalizowany region wyspy i zarazem najdroższy. Wiele plaż należy do wielkich molochów z kilkoma gwiazdkami. Ceny wszelkich usług i towarów są kosmiczne i znacznie wyższe, w porównaniu z pozostałymi regionami wyspy, np. przejazd taksówką ok. 15-20 km – cena 35/40 dolarów posiłek w lokalnej knajpce – 500 peso (czyli ok. 10 dolarów); dla porównania – w innych częściach Dominikany jedliśmy za 150/200/250 peso duże porcje lokalnych dań woda 1,5 l – 50 peso (1 dolar), a w innych regionach 20/25 peso awokado / mango / banany – ok. 100 peso (ponad 2 dolary), a w innych regionach 20 – 60 peso JEDNA Z NAJPIĘKNIEJSZYCH PLAŻ W PUNTA CANIE – BAVARO 4. MÓWISZ PO HISZPAŃSKU? BRAWO TY! JEŚLI NIE – PRZYGOTUJ SIĘ! Na Dominikanie nikt nie mówi po angielsku. Przez cały pobyt ludzi, z którymi mogliśmy się porozumieć w tym języku, policzę na palcach jednej ręki. Body language i szeroki uśmiech nie zawsze się sprawdzają, szczególnie, gdy trzeba wyegzekwować konkretne informacje. Dla Waszego komfortu, proponuję Wam ściągnąć aplikację na telefon, wziąć ze sobą kieszonkowe rozmówki albo po prostu nauczyć się podstawowych zwrotów po hiszpańsku (np. pytania o godzinę, autobus, kierunki, pory dnia) oraz liczebników (przydatne do targowania się i wymieniania waluty). 5. TARGUJ SIĘ WSZĘDZIE I ZAWSZE Jak pewnie się domyślacie, Dominikańczycy, których kraj żyje dzięki turystyce, widząc przybysza z zagranicy, zazwyczaj rzucają abstrakcyjne ceny. Nie zapomnę jednego pana, którego wyjątkowo poniosła fantazja, chcąc od nas 2000 peso (40 dolarów) za jednorazową maszynkę do golenia : ) Targować się po prostu trzeba! I to wszędzie: wypożyczając skuter, kupując jedzenie, szukając noclegu. Zazwyczaj można się tak dogadać, że obie strony są zadowolone. 6. RAJSKIE PLAŻE I UŚMIECHNIĘCI LUDZIE – TO TRZEBA POCZUĆ Dominikana to kraj, który oferuje bujną egzotykę w pełnej krasie. Słońce, przepiękne plaże, ocean, pyszne jedzenie i kawa, świetna atmosfera, zaskakująca natura… można by długo wymieniać. Miałam to szczęście, zobaczyć wiele rajskich zakątków na różnych kontynentach, jednak dominikańskie zatoki z charakterystycznymi, pochylonymi w stronę Morza Karaibskiego palmami, powalają. Znajdźcie najładniejszą rajską pocztówkę i wkomponujcie w nią siebie – tak właśnie wyglądają wybrzeża Dominikany. Nic więc dziwnego, że dominikańskie plaże uchodzą za jedne z najpiękniejszych na całych Karaibach. PLAŻA COSON PLAŻA NA WYSPIE SAONA PLAŻA BELLENAS PLAŻA BAVARO CENY: JEDZENIE: Poniższe ceny nie dotyczą cen w Punta Canie, o których pisałam Wam kilka akapitów wcześniej. Są to kwoty, które wydawaliśmy na jedzenie w czterech innych regionach Dominikany. Zakupy robiliśmy w marketach, u ulicznych sprzedawców (owoce, warzywa) oraz w tzw. colmado (czyt. kolmado), czyli małych sklepikach wielobranżowych. (W colmado codziennie wieczorem przychodzili na piwo i rum wszyscy lokalsi, co przeradzało się w najlepsze imprezy. Prawie jak w Polsce – melanż przed sklepem 🙂 ) Ceny artykułów podaję w dominikańskich peso (dla przypomnienia 1 dolar to ok. 50 peso): awokado – 20-30 peso ananas – 50-60 peso papaja – 40 peso mango – 20-50 peso banany – jeden po 5 peso chleb – 70-75 peso woda 1,5 l – 20-25 peso fasola w puszcze (lokalny przysmak) – 40 peso makaron – 30-60 peso oliwki, kapary – 60-100 peso kawa pakowana w kartonikach (słynna z Santo Domingo) – ok. 100 – 120 peso Posiłki w małych knajpkach przydrożnych, zwanych na Dominikanie comedor (czyt. komedor) kosztują ok. 150 – 300 peso. Najsmaczniejsze z nich to: pollo guisado ( czyli popularny i bardzo lubiany na wyspie kurczak w sosie) bistec encebollado ( czyli wołowina smażona z cebulą – kolejny przysmak) Dania podawane są z ryżem i lekką sałatką albo awokado. W niektórych miejscach woda jest w cenie. NOCLEGI I INNE WYDATKI: noclegi: 15 – 20 $ – za nocleg za osobę, czyli ok. 30-40 $ za pokój lub domek – w tej cenie czyste i przyzwoite miejscówki wypożyczenie pojazdów i sprzętu: quad 35-60 $ za dzień (nam udało się za 30) skutery 25-50$ za dzień paliwo – 3 litry – 10$ (niestety nie do negocjacji, płacisz albo nie jedziesz) lekcja surfingu z instruktorem – 50$ wypożyczenie deski surfingowej na godzinę – 10 – 13$

– Ty chyba zwariowałaś – usłyszała Olga, gdy powiedziała rodzinie o przeprowadzce na Dominikanę. Tylko mama jej mocno kibicowała. Wiedziała, że i tak nie zatrzyma córki przy sobie. Za to przyjaciele od początku bardzo ją wspierali. – Decyzja o wyjeździe nie była łatwa ani szybka. Trochę czasu minęło zanim zrozumiałam, że tak dalej żyć nie mogę. Że czas zmienić swoje życie. Jeszcze kilka lat temu nie było w przewodnikach za wiele informacji o Dominikanie. Opisywano to państwo jako kraj trzeciego świata. Mimo to postanowiłam zaryzykować, bo miałam wszystkiego dość. Moje życie się zawaliło – wspomina dziewczyna. Dominikana zamiast Włoch Olga przez trzynaście lat prowadziła ze wspólnikiem firmę, która produkuje chromowane akcesoria do motocykli typu chopper-cruiser. Pracowała po kilkanaście godzin, nie miała wolnych weekendów, często zarywała noce. Ciężka praca i ciągły stres w końcu odbił się na jej zdrowiu. Problemy zdrowotne okazały się na tyle poważne, że musiała leczyć się w międzynarodowych klinikach. Gdy jeszcze okazało się, że nie może mieć dzieci – załamała się. – Przeszłam załamanie nerwowe. Moje życie wywróciło się do góry nogami. W ciągu kilku dni postanowiłam wyjechać z Polski, żeby wszystko sobie poukładać. Wybierałam się do Włoch, bo tam zawsze był mój drugi dom. Zapytałam znajomego dewelopera czy ma do wynajęcia jakieś mieszkanie. A on mi zaproponował Dominikanę, bo akurat wtedy planował nową inwestycję w tym kraju – wspomina Olga. Najpierw przyleciała tylko na miesiąc i od razu zakochała się w tym kraju. Drugi raz została już na dłużej. I wtedy zobaczyła inne oblicze wyspy. Szokiem była dla niej ogromna bieda i niski poziom życia. 2 lata spędziła kursując między Polską a Dominikaną, aby w końcu podjąć ostateczną decyzję. – Postanowiłam wyjechać na stałe. Było to szaleństwo, ale czułam, że potrzebuję odmiany. Załapałam się na staż do włoskiego biura podróży stacjonującego na Dominikanie. Kupiłam bilet w jedną stronę i poleciałam – wspomina z uśmiechem dziewczyna. Przeczytaj także: Nie wiedziała z czym przyjdzie jej się mierzyć. Mija już 10 lat, a ona dalej niesie pomoc bezdomnej młodzieży Włoska wioska na Karaibach I wylądowała sama w małej wiosce Dominicus Americanus – ponad 8 tysięcy km od Warszawy. Było jej bardzo ciężko, tym bardziej, że choć mówi w sześciu językach, to akurat hiszpańskiego uczyła się od podstaw. – W wiosce mieszka kilkaset osób. Głównie Włosi i Hiszpanie. Są tu włoskie sklepy, bary, restauracje. Jest czysto, ulice są oświetlone i nie ma problemów z dostawą wody czy prądu. Poza wioską już tak nie jest – wzdycha kobieta. Olga przyznaje, że za każdym razem robiło jej się smutno, gdy widziała gromadki roześmianych dzieci. Miała wtedy pretensje do losu, że odebrał jej szansę na własne. Na Dominikanie przeciętna rodzina ma ich kilkoro. Wszędzie słychać ich śmiech i zabawy. Kobieta musiała także stawić czoła różnicom kulturowym. – Współpraca z Dominikańczykami na początku nie układała się najlepiej. Oni mają zupełnie inną mentalność, do której ciężko jest się przyzwyczaić Europejczykom. Nie istnieje poczucie czasu, powszechna jest niepunktualność, korupcja i niedotrzymywanie słowa. Rok mi zajęło, aby znaleźć odpowiednich ludzi do współpracy przy organizacji wycieczek, Dominikańczycy to typowi „macho”, którzy nie traktują kobiet poważnie. Na ich szacunek trzeba sobie zasłużyć i udowodnić, że ma się charakter. Mi się to w końcu udało, choć zaczynałam od zera. Wszystkiego musiałam się nauczyć – śmieje się Olga. Mój kawałek raju Dziś Olga jest przewodnikiem i organizatorem wycieczek. Cieszy się szacunkiem i sympatią mieszkańców. Codziennie wstaje o 5 rano i do późnego wieczora spędza czas z turystami. Pokazuje im najpiękniejsze zakątki wyspy. Sama rzadko chodzi na plażę, ale chętnie spędza czas z przyjaciółmi. Przez cały czas intensywnie uczy się hiszpańskiego, choć mówi już bardzo dobrze. Organizuje także imprezy integracyjne. – Tutaj czas płynie inaczej. Ludzie są życzliwi, pomocni i pogodni mimo przeciwności losu. W wiosce jesteśmy dla siebie wszyscy jak rodzina. Wszędzie słychać muzykę. Ludzie tańczą, grają w domino, piją rum. Są radośni, uśmiechnięci – mówi Olga – Oczywiście smuci mnie niska świadomość ekologiczna, niedotrzymywanie obietnic, ale przede wszystkim powszechne ubóstwo – dodaje. Dlatego aby pomóc najbiedniejszym wioskom na wyspie Olga część swoich zarobków przeznacza na żywność dla dzieci, opłacenie szkoły i zakup leków. Czasem do pomocy dołączają turyści. – Każdy na moich wycieczkach może przekazać dary. Rozdajemy je bezpośrednio w wioskach, odwiedzamy szkoły. Przede wszystkim oprócz żywności są to przybory szkolne, ubrania, buty, zabawki, kosmetyki. Nie prowadzę zbiórki pieniędzy. Każdy, kto opuszcza hotel po wakacjach, może zostawić u mnie rzeczy, które chce przekazać potrzebującym. Olga nigdy nie żałowała tego, że 4 lata temu zdecydowała wyprowadzić się na drugi koniec świata. – Dominikana jest moim kawałkiem raju. Kilka lat wystarczyło, aby na nowo poczuć, że żyję. Czuję się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Wreszcie mam pracę, którą kocham. Poznałam wielu fantastycznych ludzi z całego świata, odkryłam tyle pięknych miejsc. Oczywiście ciężko jest mieszkać tak daleko od rodziny i przyjaciół. Bardzo tęsknię za Warszawą. Ale na tę chwilę mój dom jest tu – zapewnia gorąco. A ja patrząc na spokój, który od niej bije i blask w jej roześmianych oczach wiem, że to prawda. *** Autorką jest Agnieszka Wasztyl – dziennikarka i podróżniczka

A jednak jeśli wybiera się na semestr zimowy, to mimo, że jeszcze do października będzie tam ciepło, to może przyjść zima, a co za tym idzie potrzebuje więcej grubszych rzeczy. Zamieszam listę tutaj i myślę, że komuś się przyda, bo ja szukałam i nie znalazłam.

lista rzeczy na dominikane